تمام خاطرات آغاز جنگ تحمیلی و تهاجم هواپیماهای صدام به فرودگاه مهرآباد به یادم آمد و آن‌که چگونه همه برای دفاع از سرزمین و جمهوری اسلامی، با وجود اختلاف آرا، بسیج شدند.
 

آن روزها عده‌ای با ادامه فعالیت محمد در جهاد معترض بودند که معلوم نیست خط امامی باشد. ولی یادم است که یک هفته پس از تجاوز صدام می‌گذشت که به اتفاق محمد به اهواز رفتیم و ستاد پشتیبانی‌های جنگ جهاد را تشکیل دادیم. محمد ماند و به تهران باز نگشت تا در جبهه‌های الله اکبر و با ذکر الله اکبر به هنگام قنوت نماز با اصابت گلوله یک تانک عراقی به شهادت رسید. وقتی خبر شهادت محمد به جهاد مرکز رسید، همه جهاد با هم گریست. روحش شاد.

حتی بیش از زمان جنگ نیاز به درک یکدیگر و پذیرش تنوع آرا و احترام به یکدیگر را داریم. کاش هر کدام بتوانیم یک پله از خودخواهی بکاهیم و یک گام به سمت یکدیگر نزدیک شویم. ایران بیش از همیشه نیاز به فداکاری همگان دارد. نگران ایران باشیم.