او نه تنها یک استاد برجسته در رشته‌ی سازه‌های فولادی بود که معلمی بود که با عشق تدریس می‌کرد. هنوز چهره‌ی خندان، لبخندهای صمیمانه و برآمده از مهر و محبت، لهجه شیرین آذری، و ارتباط دوسویه‌ای که با تک‌تک دانشجویان برقرار می‌کرد از یادم نرفته است. ما دانشجویان او صمیمانه او را دوست داشتیم و برایش از درگاه حضرت باری رضا و رضوان و برای خانواده گرامی او شکیب و پاداش نیک مسالت داریم.

شادروان دکتر مجید صادق‌آذر استاد برجسته دانشکده فنی در رشته راه‌وساختمان و چهره ماندگار مهندسی سازه ایران بود. او را "پدر سازه‌های فولادی ایران" می‌نامیدند و به سبب پیشرو بودن در طراحی سازه‌های ویژه از جمله مشارکت در طراحی بخش سازه‌ای ریاکتورهای نیروگاه هسته‌ای بوشهر پس از رفتن آلمان‌ها و سایر بزرگ پروژه‌های ملی، از سوی کانون به عنوان عضو برگزیده خانواده فنی معرفی شد.

استاد ما متولد سال ۱۳۲۴ در تبریز و مهندس راه و ساختمان و دکتری سازه از آلمان بود. او عضو هیات علمی دانشکده فنی دانشگاه تهران، و عضو فرهنگستان علوم و انجمن‌های علمی بود و بیش از 40 سال به طور مستمر در این دانشکده تدریس کرد و دانشجویان بسیاری را پرورش داد. دکتر صادق‌آذر در سال ۱۹۷۶م برنده‌ی لوح علمی بروخر پلاکت (BROCHER PLAKETTE) از دانشگاه آخن آلمان، برنده کتاب برگزیده سال 1385، لوح تقدیر طرح برگزیده اولین جشواره مهندسی ساختمان و لوح‌ها و جوایز دیگری از جشنواره‌های علمی شده بود. دکتر صادق‌آذر مسئول راه‌اندازی دوره دکتری در دانشکده فنی بود و در تدوین آیین‌نامه‌های مختلف در بخش پل‌سازی و سازه‌های فولادی و صنعتی مشارکت داشت.

فقدان او را ابتدا به خانواده‌ی محترم آن بزرگ و سپس به استادان محترم دانشکده فنی، دانشجویان استاد، همکاران و اهالی حرفه مهندسی سازه و پل، خانواده بزرگ فارغ‌التحصیلان دانشکده فنی دانشگاه تهران و همه دوستداران او تسلیت می‌گویم.حش شاد و یادش گرامی باد.