باورکردنی نیست. مهندس علی اکرمی دوست عزیزم، خبرنگار و جوانی جنگنده و بانشاط در عرصه اجتماعی در کمتر از ده روز از درگیری با بیماری کرونا از میان ما رخت بربست. چند هفته پیش بود که با هم در محوطه دانشگاه قدم می‌زدیم و در باره مسئولیت اجتماعی سخن می‌گفتیم. همین پریروز در بیمارستان برایش پیام فرستادم، احوالش را پرسیدم و پاسخ داد. ولی، دیشب که با حسین مهرزاد صحبت می‌کردم. گفت: والا حالش خیلی خوب نیست. امروز رفت آی سی یو. دکترش می‌گه از ۴۸ ساعت بعد از تزریق اولین دوز از رمدسیویر باید فرایند بهبودی شروع بشه و امیدواره که از فردا این اتفاق در مورد علی هم بیفته. شوربختانه این اتفاق خوب نیفتاد و او را از دست دادیم.

باید در احوال خویشتن اندیشه کنیم. با آن‌که مرگ در یک‌قدمی است هنوز از مهربانی فرسنگ‌ها فاصله داریم. باشد که تلنگری برای همه باشد تا عشق را در آغوش بگیریم. مرگ داد است مشروط بر آن‌که عاشق باشیم. علی عاشق ایران، توسعه ایران و سربلندی این کشور بود. او مردم را دوست داشت و در هر کاری که اندک اثری برای بهبود حال مردم داشت پیش‌قدم می‌شد. از او ده‌ها خاطره خوب دارم. باید قدر یگدیگر را بدانیم. زمان بسیار بی‌رحم است.
من این غم جانکاه را به همسر گرامی‌اش سرکار خانم شقایق خانزادی و فرزندان دلبندش و سایر بستگان و فامیل و همه دوستان و آشنایان که او را از صمیم قلب دوست می‌داشتند تسلیت می‌گویم. برای او از درگاه باری آرامش و غفران و برای بازماندگان شکیب و سزای نیک آرزومندم. روحش شاد و یادش گرامی.