در این روزگاران که بنا و ساختمان‌های گوناگون کارکردها و سودمندی‌های خود را از دست داده‌اند و جریان کالایی شدن معماری را از معنا تهی ساخته، او در جستجوی هویت و اصالت بود. او معماری را می‌فهمید و می‌دانست که معماری آینه‌ی بازتاب‌دهنده‌ی تحول‌ها و زیبایی‌هایی روح جامعه است. معمار خلاق و بنیان‌گذار زمان و مکان را می‌فهمد. چرا که معماری تجلی‌گاه زمان به مفهوم پدیده‌ی تاریخی و مکان به مفهوم نظام معرفتی، نظم اجتماعی وعرصه‌ی عمومی است. از این رواست که فهم معماری هر سر زمینی، نیازمند دانشی عمیق از فرهنگ و تاریخ آن است. و فرهاد احمدی در این بستر استادی سرآمد بود و بر این باور بود که یک فرهنگ پویا هیچ‌گاه تهی از گذشته وبی‌نظر به آینده نبوده‌است. او معلمی شایسته‌ای بود که در بیان اندیشه و دیدگاه انتقادی خود صریح و شجاع بود.
 
معمار نه در گذشته درجا می‌زند و متوقف می‌گردد و نه به عنوان نوگرایی زمان و مکان را از یاد می‌برد. مهر و امضای معمار بر اثر هویدا است. فارغ از آن‌که موضوع طراحی یک ساختمان مسکونی ساده و یا یک ساختمان پیچیده‌ی عمومی و یا یادمان باشد، معمار نشان خود را بر اثر می‌گذارد. فرهاد احمدی چه در طراحی ساختمان‌های ساده مسکونی و خدماتی در مناطق محروم استان خراسان و یا در بازسازی مناطق جنگی و یا در طراحی ساختمان‌های نمادین ایران در خارج از کشور و یا ساختمان‌های با ارزش خدماتی و فرهنگی، مفهوم معاصر بودن را در پیوستار تاریخی و سازگاری با اقلیم درک می‌کرد. از این رو، در کار او کمتر تعارضی میان کاربست فناوری نوین و فضاهای آشنای زندگی ایرانی می‌شد دید. اودر توضیح طراحی تیاتر تجربی تهران، مرکزنمایش‌های آیینی می‌گوید: طرح ارائه‌شده در حالی‌که با دیدگاه‌های معاصر هماهنگ است، به‌واسطه‌ی سنت دیرینه معماری در این جامعه که با خاک و زمین عجین است و به دلیل مواهب و ویژگی‌هایی که بستر خاکی برای بقای شهروندان فراهم می‌ساختع فضای زیستی را با آن در بسیاری از موارد درهم آمیخته، ریشه‌های عمیق در فرهنگ این دیار دارد.
 
اینک که آن بزرگ در میان ما نیست من به سهم خودم چه به عنوان یک شهروند و چه به عنوان کسی که مدتی در مسئولیت دولتی بودم، وظیفه خود می‌دانم که اثر وجودی او در عرصه‌ی ‌معماری ایران را چه به عنوان یک استاد معماری، چه به عنوان یک مهندس حرفه‌ای و چه به عنوان کسی که از پیشتازان باززنده‌سازی و بازآفرینی معماری‌های با ارزش گذشته و یا فضاهای شهری ایرانی بود یادآور شوم و به او ادای احترام کنم. همین‌جا وظیفه می‌دانم که جای خالی او را به خانواده محترمش، فرزندان برومندش و دوستداران و شاگردان او و هم‌چنین جامعه معماری و مهندسی ایران تسلیت بگویم و برای همه‌گان و ایران عزیز آرزوی سربلندی و افتخار نمایم.