آفرینش صحنه‌ها، خلق عروسک‌ها، بازخوانی داستان شیخ صنعان و دختر ترسا از منطق الطیر عطار، تصویرپردازی و گذاشتن موسیقی با آوازهای روح‌افزا بر آن، بازی‌دهی با معنای عروسک‌ها توسط بازیگرانیِ به‌واقع هنرمند و عاشق که به آن‌ها روح می‌بخشیدند همه و همه آدمی را مسحور خود می‌کردند. هرچه در این باره بگویم، کم گفته‌ام.

دست مریزاد بهروز عزیز که در بازخوانی فرهنگ و ادبیات ایران این چنین خلاقانه و دلیرانه گام می‌زنی. تو دیشب یکبار دیگر عشق را  برای من معنی کردی.

شعری که از عطار در آوازها آورده بودی بر جان من نشست:

درد و خون دل بباید عشق را                
   قصه‌ی مشکل بباید عشق را

ساقیا خون جگر در جام‌کن
   گر نداری درد از ما وام‌کن

عشق را دردی بباید پرده‌سوز
   گاه جان را پرده‌در گه پرده‌دوز

ذره‌ی عشق از همه آفاق به
   ذره‌ی درد از همه عشاق به

عشق مغز کاینات آمد مدام
   لیک نبود عشق بی‌دردی تمام