به خانم دکتر پروین کریم‌زاده همسر ایشان که همکار ما در جهاد سازندگی بود و فکر کنم دو ماهی بود که با ایشان ازدواج کرده‌بود زنگ زدم. گریه امانش نمی‌داد... این اسارت ده سال به‌طول انجامید. و در این مدت، خدای تعالی به او فرزندی داد که در بازگشتش به استقبال او برود. افرادی چون ناصر هزاران بودند که با جانفشانی و تحمل رنج و درد ایران اسلامی را از گزند تجزیه و تجاوز در امان داشتند.
 

بی‌گمان رنج اسارت از طاقت‌فرساترین رنج‌های انسانی است. آن هم در زندان‌های پُرشکنجه صدام به هیچ قانونی پایبند نبود و مانع ثبت نام بسیاری از آزادگان حتی در سیستم صلیب سرخ جهانی بود. امروز، ما همه با هر طرز تفکری وام‌دار آنان هستیم و می‌بایست از یک‌پارچگی ملی، تمامیت ارضی و آرمان استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی پاسداری کنیم. در این راه آحاد ملت ایران به طور عام و ارتش جمهوری اسلامی، سپاه پاسدارن، بسیج و جهادسازندگی به صورت سازمان یافته جان‌فشانی و رشادت کردند. آنان جنگیدند، شهید شدند و اسیر گشتند تا این سرزمین از گزند دشمنان این آب و خاک محفوظ بماند. و اینک ما هستیم و ایران سرفراز. فردوسی گفت:

که ایران چوباغیست خرم بهار
    شکفته همیشه گل کامگار

سپاه و سلیحست دیوار اوی
    به پرچینش بر نیزه‌ها خار اوی

اگر بفگنی خیره دیوار باغ
    چه باغ و چه دشت و چه دریاچه راغ

نگر تا تو دیوار او نفگنی
    دل و پشت ایرانیان نشکنی

کزان پس بود غارت و تاختن
    خروش سواران و کین آختن

امروز رزوگار سختی داریم. ولی، این همه نباید موجب آن شود که پراکنده شویم و خدای ناکرده دیوار باغ ایران شکسته شود. در کنار هم بمانیم و ایران را برای فرزاندانمان آزاد و آباد بداریم.  یک‌بار دیگر سالروز بازگشت آزادگان سرفراز را از صمیم قلب گرامی بداریم و برای‌شان و خانواده گرامی‌شان آرزوی بهترین‌ها را داشته باشیم.