خدای تعالی آن کشتگان مظلوم را در دریای رحمت خود غوطه‌ور سازد و به خانواده‌ی دلبند آنان، بستگان، دوستان و همه‌ی غم‌گساران شکیبایی و سزای نیک عطا نماید و به مجروحان سلامتی ارزانی دارد. 

هرچند باید منتظر روشن شدن ابعاد جنایت به وقوع پیوسته در حرم شاهچراغ و آمران و عاملان جنایتکار آن بود، ولی در محکوم نمودن چنین جنایتی نباید هیچ تردیدی به خود راه داد. خشونت و کشتار مردم بی‌گناه بدون هرگونه ملاحظه‌ای محکوم است. هم‌چنان‌که باید خشونت‌های به‌وقوع پیوسته در تهران، زاهدان، کردستان، مازنداران، دانشگاه‌ها و جای‌جای ایران را محکوم کرد.  

تحلیل این واقعه باید در فرصت دیگری انجام شود، در این موقعیت تنها می‌توان گفت که باید زمینه‌های بروز خشونت از سیاست ایران برچیده شود. سیاست‌ورزان ایران‌دوست مدت‌هاست که نسبت به شدت‌یافتن چرخه‌ی خشونت در ایران هشدار داده و به حاکمان و معترضان راه اعتراض خشونت‌پرهیز را نشان می‌دهند. البته که گام نخست را باید حاکمان با پذیرش هویت قانونی معترضان و فراهم‌اوری امکان اعتراض مدنی آنان بردارند.  

به هر روی، باید برای ایران خون گریست. به قول فرخی یزدی:

منزلِ مردمِ بیگانه چو شد خانهٔ چشم / آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم
شرحِ داغِ دلِ پروانه چو گفتم با شمع / آتشی در دلش افکندم و آبش کردم
غرقِ خون بود و نمی‌مرد ز حسرت فرهاد / خواندم افسانهٔ شیرین و به خوابش کردم

♦️ایران تو بمان که زندگی ما به تو وابسته است.